Dodatkowe informacje:
Anna Walentynowicz
Informacje o Annie Walentynowicz można przeczytać tutaj ->
Konińscy Ochotnicy 1920 r.
W 1920 r. w czasach zagrożenia najazdem bolszewickim, miasto Konin było jedynym we Wschodniej Wielkopolsce ośrodkiem formowania Armii Ochotniczej. Wynikało to z faktu, iż od jesieni 1919 r. w mieście stacjonował batalion zapasowy 18 Pułk Piechoty oraz funkcjonowała Powiatowa Komenda Uzupełnień 18 pp, obejmująca powiaty koniński, kolski i słupecki. W 1920 r. w mieście powstał Oddział Ochotniczy Gimnazjum Humanistycznego w Koninie złożony z 92 osób (87 uczniów i 5 nauczycieli). 09.08.1920 r. na front wyruszyła kompania marszowa złożona z 96 szeregowców, w tym prawdopodobnie także 4 uczniów Gimnazjum Żydowskiego. Jeden z ochotników, Władysław Michalak, uczeń klasy VI Gimnazjum Humanistycznego, zginął pod Oranami na Wileńszczyźnie, dziesięciu z nich poniosło rany, a dwóch dostało się do niewoli. Wiemy o dwóch konińskich ochotnikach odznaczonych Krzyżem Walecznych, to Jan Lachnik nauczyciel Gimnazjum Humanistycznego i Julian Joel uczeń Gimnazjum Żydowskiego. Oczywiście ochotnicy z ww. Oddziału, nie byli jedynymi konińskimi ochotnikami. 10 lipca 1921 r. do Konina przybył z wizytą Marszałek Józef Piłsudski.
Jej głównym celem było poświęcenie sztandaru stacjonującego w mieście 18 Pułku Piechoty, który ufundowali mieszkańcy trzech powiatów: konińskiego, kolskiego i słupeckiego. Po mszy świętej i uroczystościach na konińskich błoniach przy krzyżu ks. Maksymiliana Tarejwy, zakończonych defiladą wojskową, marszałek Piłsudski udał się do Gimnazjum Humanistycznego (mieszczącego się w Domu Zemełki), uczestnicząc w akcie odsłonięciu tablicy pamiątkowej poświęconej poległemu uczniowi W. Michalakowi. Wizyta Józefa Piłsudskiego miała więc na celu uczczenie żołnierzy 18 pp i ochotników, którzy brali udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a także uczczenie pamięci wciąż żywego wówczas czynu zbrojnego powstańców Powstania Styczniowego - uroczystości odbyły się na miejscu zamordowania przez wojska carskie kapelana wojsk powstańczych ks. Maksymiliana Tarejwo w 1864 r.
Przemysł II
Książę poznański, książę wielkopolski, w latach 1295 – 1296 król Polski, Jego koronacja i krótkie panowanie miały olbrzymie znaczenie, był bowiem pierwszym królem aż po 216 latach - Bolesław II Szczodry (1076 – 1079). Właśnie od czasu koronacji Przemysła II, orzeł biały ze złotą koroną na czerwonym tle jest oficjalnym godłem Polski. Jeszcze jako książę wielkopolski, w 1283 r. nadał istniejącemu już wcześniej grodowi o nazwie Konin prawa miejskie na wzór prawa niemieckiego, dając naszemu miastu nowoczesne ramy prawne, dzięki którym pojawili się wójt i ława miejska.
Teofila Wiśniowiecka
(ur 1680 w Lesznie, zm. 1757 we Lwowie) była córką Wacława Leszczyńskiego, wojewody podlaskiego i księżniczki Zofii Wiśniowieckiej. W wieku lat 13 została wydana za mąż za Filipa Konarzewkiego, starostę konińskiego. Po jego śmierci wyszła za mąż w 1704 za księcia Janusza Wiśniowieckiego, wojewodę krakowskiego. Teofila była starościną Konina dwukrotnie w latach 1703 – 1713 oraz 1741 -1744. Hojnie łożyła na budowę i uposażenie licznych świątyń w Wielkopolsce i na Wołyniu. W 1773 ufundowała murowany klasztor w Koninie, dzięki czemu wzrosło znaczenie kulturalne miasta. Ostatnie lata swojego życia księżna Wiśniowiecka spędziła w klasztorze dominikanek we Lwowie (odbudowanym po pożarze dzięki jej fundacji) jako jego przeorysza.
Bronisław Geremek
Informacje o Bronisławie Geremku można przeczytać tutaj ->
Jan Karski
Informacje o Janie Karskim można przeczytać tutaj ->
Janina Komornicka
Urodzona w Kaliszu 11.10.1881 r. Janina Honorata Placyda Komornicka od 1884 r. wraz z rodzicami osiada w Koninie, z którym pozostaje związana do 1918 r.
Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie w 1899 r. wraca do Konina. W 1902 r. zakłada II-klasową szkołę dla dziewcząt (pensję żeńską), w której uczy wspólnie m.in. ze Stefanią Łucją Esse. Jednocześnie prowadzi tajne nauczanie języka polskiego i historii Polski, zakazanych przez rosyjskiego zaborcę. W 1907 r. w miejsce konińskiego progimnazjum powstaje męska Szkoła Handlowa. J. Komornicka organizuje Szkołę Handlową żeńską, w której także uczy m.in. Stefania Łucja Esse.
W 1918 r. opuszcza Konin i podejmuje pracę zawodową jako nauczycielka i urzędnik oświatowy różnych szczebli, a także działaczka społeczna, w kolejnych miastach – związana z Białymstokiem, Lublinem i Warszawą.
W latach 1919 - 1926 r. pracuje w Białymstoku, m.in. jako nauczycielka w Państwowym Gimnazjum Żeńskim, a od 1922 r. jako samodzielny referent ds. Oświaty Pozaszkolnej
w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Białymstoku. Współorganizatorka i Przewodnicząca Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskich Szkół Średnich. W ramach Uniwersytetu Powszechnego prowadziła wykłady z języka polskiego i historii. Była też publicystką i korespondentką lokalnych gazet.
W Lublinie pnie się po szczeblach kariery. Jest członkiem Komisji Zarządu Głównego Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w Lublinie, Przewodniczącą Sekcji Oświaty Pozaszkolnej przy Komisji Zarządu Głównego Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w Lublinie. Okręgowym Wizytatorem Szkół Okręgu II w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Lublinie, następnie Naczelnikiem Wydziału Szkół Powszechnych tegoż Kuratorium. W 1936 r. tymczasowo na stanowisku naczelnika Wydziału Szkolnictwa przy lubelskim Magistracie.
Inicjatorka i organizatorka pierwszej w Lublinie biblioteki pedagogicznej – Centralnej Biblioteki Pedagogicznej przy lubelskim Kuratorium Oświaty (1927), którą przez 3 lata nieodpłatnie prowadziła.
Była w ścisłym gronie inicjatorów powstania Powszechnego Uniwersytetu Regionalnego im. Stefana Żeromskiego w Lublinie, a także lubelskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego.
Przewodnicząca Wojewódzkiego Oddziału Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet w Lublinie, a po jego rozłamie w 1935 r. członkini Zarządu Głównego Stowarzyszenia Samopomoc Społeczna Kobiet w Warszawie i sekretarz tego stowarzyszenia.
Od czasów gimnazjalnych głęboko zaangażowana w działania niepodległościowe tajnych stowarzyszeń patriotycznych Związku Młodzieży Polskiej: gimnazjalnego „Przyszłość” („PET”), a następnie akademickiego „ZET”.
Członkini elitarnego Związku Patriotycznego utworzonego przez najwyższe szczeble starszyzny „ZET-u”, a także członkini Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (członkini Związku Seniorów ZPMD)). Reprezentowała umiarkowane skrzydło tych organizacji, popierające politykę Józefa Piłsudskiego.
Radna Rady Miasta Lublina w latach 1929 – 1939 wybierana z list Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Przewodnicząca Klubu Bezpartyjnego Bloku Pracy Gospodarczej.
Podczas okupacji niemieckiej 1939 – 1945 zaangażowana w działalność Polskiego Państwa Podziemnego w ramach współpracującego z Armią Krajową Związku Syndykalistów Polskich - tajne nauczanie oraz kolportaż prasy podziemnej. Działa także w Bratniej Pomocy Więziennej organizując paczki dla więźniów. Dochodzi do stanowiska setnika, była też członkiem Rady Naczelnej i Rady Programowej ZSP. W trakcie kolportażu prasy ulega wypadkowi i traci rękę. Mimo kalectwa i podeszłego wieku nie wycofuje się z walki. Po wybuchu Powstania Warszawskiego odcięta od macierzystego oddziału, który walczy na Starówce (104 Kompania ZSP), pozostaje w Śródmieściu. Po upadku Starówki, zostaje członkiem Egzekutywy Syndykalistycznego Porozumienia Powstańczego powstałego w Śródmieściu, służąc w stopniu podporucznika w szeregach nowopowstałej Brygady Syndykalistycznej.
Po upadku Powstania Warszawskiego trafia do Pruszkowa, a następnie do Tarnowa, by po zakończeniu II Wojny Światowej powrócić do Warszawy, gdzie rozpoczyna pracę w szkolnictwie. Niestety ciężka choroba szybko kończy jej pełne poświęceń życie. W dniu 11.04.1947 r. Janina Komornicka umiera na raka wątroby. Pochowana na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Najważniejsze odznaczenia: Krzyż Niepodległości, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Walecznych (Powstanie Warszawskie).
Gabriel Narutowicz
Informacje o Gabrielu Narutowiczu można przeczytać tutaj ->
Jacek Kuroń
Informacje o Jacku Kuroniu można przeczytać tutaj ->
Jan Nowak-Jeziorański
Informacje o Janie Nowaku-Jeziorańskim można przeczytać tutaj ->
Wojciech Kilar
Informacje o Wojciechu Kilarze można przeczytać tutaj ->
Julius Fromm
Informacje o Juliusie Frommie można przeczytać tutaj ->
Piotr Włostowic
Piotr Włostowic jest fundatorem konińskiego najcenniejszego zabytku – Słupa Konińskiego.
To, że właśnie jemu z całą pewnością zawdzięczamy fundację wyjątkowego podwójnego pomnika, materialnego i literackiego, dowiedzione zostało badaniami historycznymi profesora Janusza Bieniaka. Od 1151 roku słup jest świadkiem wszystkich wydarzeń związanych z dziejami miasta Konina, sprzed jego początków po dzień dzisiejszy.
Piotr Włostowic był jednym z najwybitniejszych możnowładców wczesnośredniowiecznej Polski. Żył w latach ok. 1080 do 1153. Pełnił funkcje wojewody książąt piastowskich. Często podróżował pomiędzy dwoma kasztelaniami: kruszwicką i kaliską. Z jego polecenia pośrodku tej trasy, przy przeprawie przez Wartę, postawiono kamienny słup – Słup Koniński - opatrzony inskrypcją, zawierającą datę roczną 1151, nazwy geograficzne Kalisz i Kruszwica oraz imię fundatora Petrus (Piotr). Napis w języku łacińskim jest utworem poetyckim, zgodnym z kanonami europejskimi, co dobitnie świadczy o kulturze Piotra Włostowica i jego dworu. Wśród licznych zasług Piotra Włostowica są cenne fundacje służących społeczeństwu kościołów i klasztorów. Jemu tradycyjnie przypisuje się wzniesienie najstarszych w okolicy kościołów: w Kazimierzu Biskupim i w Starym Mieście.
Słup Koniński uważany jest za najstarszy znak drogowy w naszej części Europy.
Słup Koniński sprawił, że Konin włączony został do turystycznego Szlaku Piastowskiego.
Rondo Piotra Włostowica znajdzie się na trasie z Kruszwicy do Kalisza.