Konsultacje
w sprawie nadania nazw rondom i wiaduktom położonym
na terenie miasta Konina

Na podstawie Zarządzenia Nr 92/2021 Prezydenta Miasta Konina z dnia 14 maja 2021 roku w sprawie przeprowadzenia konsultacji społecznych z mieszkańcami dotyczących nadania nazw rondom i wiaduktom położonym na terenie miasta Konina oraz Zarządzenia Nr 96/2021 Prezydenta Miasta Konina z dnia 28 maja 2021 roku zmieniające Zarządzenie Nr 92/2021 Prezydenta Miasta Konina z dnia 14 maja 2021 roku w sprawie przeprowadzenia konsultacji społecznych z mieszkańcami dotyczących nadania nazw rondom i wiaduktom położonym na terenie miasta Konina konsultacje społeczne odbywać się będą w okresie od 17 maja 2021 r. do 29 czerwca 2021 r., a zasięg terytorialny konsultacji obejmuje obszar Miasta Konina.

Etapy konsultacji:
W okresie od 17 maja do 6 czerwca 2021 r. mieszkańcy Miasta Konina mogli zgłaszać propozycje nazwy w Biurze Obsługi Interesanta Urzędu Miejskiego w Koninie, Plac Wolności 1, 62-500 Konin lub na elektroniczną skrzynkę podawczą urzędu na platformie ePUAP lub na skrzynkę mailową urzędu.
W okresie od 14 do 27 czerwca 2021 r. odbędzie się głosowanie nad wybranymi propozycjami.


Zagłosuj wypełniając poniższy formularz

Jestem mieszkańcem Miasta Konina*
1. Propozycje nazwy ronda u zbiegu ulic: Europejskiej, Kolskiej i Trasy Warszawskiej
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)

  (więcej informacji)
  (więcej informacji)
2. Propozycje nazwy wiaduktu u zbiegu ulic: Europejskiej, Kolskiej i Trasy Warszawskiej
  (więcej informacji)

  (więcej informacji)
  (więcej informacji)

3. Propozycje nazwy ronda na skrzyżowaniu ulicy Wyzwolenia z ulicami Zakole i 11 Listopada
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)



4. Propozycje nazwy wiaduktu nad torami w ciągu ulicy Wyzwolenia

  (więcej informacji)



5. Propozycje nazwy ronda na skrzyżowaniu ulic Kleczewskiej i Ignacego Paderewskiego
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)


  (więcej informacji)
6. Propozycje nazwy ronda usytuowanego w nowym przebiegu ulicy Kleczewskiej
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)
  (więcej informacji)


Pola oznaczone * są wymagane
Możliwość wyboru propozycji dostępna była w danich 14-27 czerwca 2021 r.








Dodatkowe informacje:


Anna Walentynowicz

Informacje o Annie Walentynowicz można przeczytać tutaj ->



Konińscy Ochotnicy 1920 r.

W 1920 r. w czasach zagrożenia najazdem bolszewickim, miasto Konin było jedynym we Wschodniej Wielkopolsce ośrodkiem formowania Armii Ochotniczej. Wynikało to z faktu, iż od jesieni 1919 r. w mieście stacjonował batalion zapasowy 18 Pułk Piechoty oraz funkcjonowała Powiatowa Komenda Uzupełnień 18 pp, obejmująca powiaty koniński, kolski i słupecki. W 1920 r. w mieście powstał Oddział Ochotniczy Gimnazjum Humanistycznego w Koninie złożony z 92 osób (87 uczniów i 5 nauczycieli). 09.08.1920 r. na front wyruszyła kompania marszowa złożona z 96 szeregowców, w tym prawdopodobnie także 4 uczniów Gimnazjum Żydowskiego. Jeden z ochotników, Władysław Michalak, uczeń klasy VI Gimnazjum Humanistycznego, zginął pod Oranami na Wileńszczyźnie, dziesięciu z nich poniosło rany, a dwóch dostało się do niewoli. Wiemy o dwóch konińskich ochotnikach odznaczonych Krzyżem Walecznych, to Jan Lachnik nauczyciel Gimnazjum Humanistycznego i Julian Joel uczeń Gimnazjum Żydowskiego. Oczywiście ochotnicy z ww. Oddziału, nie byli jedynymi konińskimi ochotnikami. 10 lipca 1921 r. do Konina przybył z wizytą Marszałek Józef Piłsudski.
Jej głównym celem było poświęcenie sztandaru stacjonującego w mieście 18 Pułku Piechoty, który ufundowali mieszkańcy trzech powiatów: konińskiego, kolskiego i słupeckiego. Po mszy świętej i uroczystościach na konińskich błoniach przy krzyżu ks. Maksymiliana Tarejwy, zakończonych defiladą wojskową, marszałek Piłsudski udał się do Gimnazjum Humanistycznego (mieszczącego się w Domu Zemełki), uczestnicząc w akcie odsłonięciu tablicy pamiątkowej poświęconej poległemu uczniowi W. Michalakowi. Wizyta Józefa Piłsudskiego miała więc na celu uczczenie żołnierzy 18 pp i ochotników, którzy brali udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a także uczczenie pamięci wciąż żywego wówczas czynu zbrojnego powstańców Powstania Styczniowego - uroczystości odbyły się na miejscu zamordowania przez wojska carskie kapelana wojsk powstańczych  ks. Maksymiliana Tarejwo w 1864 r.

 

Przemysł II

Książę poznański, książę wielkopolski, w latach 1295 – 1296 król Polski, Jego koronacja i krótkie panowanie miały olbrzymie znaczenie, był bowiem pierwszym królem aż po 216 latach -  Bolesław II Szczodry (1076 – 1079). Właśnie od czasu koronacji Przemysła II, orzeł biały ze złotą koroną na czerwonym tle jest oficjalnym godłem Polski. Jeszcze jako książę wielkopolski,  w 1283 r. nadał  istniejącemu już wcześniej grodowi o nazwie Konin prawa miejskie na wzór prawa niemieckiego, dając naszemu miastu nowoczesne ramy prawne, dzięki którym pojawili się wójt i ława miejska.

 

Teofila Wiśniowiecka

(ur 1680 w Lesznie, zm. 1757 we Lwowie) była córką Wacława Leszczyńskiego, wojewody podlaskiego i księżniczki Zofii Wiśniowieckiej. W wieku lat 13 została wydana za mąż za Filipa Konarzewkiego, starostę konińskiego. Po jego śmierci wyszła za mąż w 1704 za księcia Janusza Wiśniowieckiego, wojewodę krakowskiego. Teofila była starościną Konina dwukrotnie w latach 1703 – 1713 oraz 1741 -1744.  Hojnie łożyła na budowę i uposażenie licznych świątyń w Wielkopolsce i na Wołyniu. W 1773 ufundowała murowany klasztor w Koninie, dzięki czemu wzrosło znaczenie kulturalne miasta. Ostatnie lata swojego życia księżna Wiśniowiecka spędziła w klasztorze dominikanek we Lwowie (odbudowanym po pożarze dzięki jej fundacji) jako jego przeorysza.

 

Bronisław Geremek

Informacje o Bronisławie Geremku można przeczytać tutaj ->


 

Jan Karski

Informacje o Janie Karskim można przeczytać tutaj ->


 

Janina Komornicka

Urodzona w Kaliszu 11.10.1881 r. Janina Honorata Placyda Komornicka od 1884 r. wraz z rodzicami osiada w Koninie, z którym pozostaje związana do 1918 r.

Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie w 1899 r. wraca do Konina. W 1902 r. zakłada II-klasową szkołę dla dziewcząt (pensję żeńską), w której uczy wspólnie m.in. ze Stefanią Łucją Esse. Jednocześnie prowadzi tajne nauczanie języka polskiego i historii Polski, zakazanych przez rosyjskiego zaborcę. W 1907 r. w miejsce konińskiego progimnazjum powstaje męska Szkoła Handlowa. J. Komornicka organizuje Szkołę Handlową żeńską, w której także uczy m.in. Stefania Łucja Esse.

W 1918 r. opuszcza Konin i podejmuje pracę zawodową jako nauczycielka i urzędnik oświatowy różnych szczebli, a także działaczka społeczna, w kolejnych miastach – związana z Białymstokiem, Lublinem i Warszawą.

W latach 1919 - 1926 r. pracuje w Białymstoku, m.in. jako nauczycielka w Państwowym Gimnazjum Żeńskim, a od 1922 r. jako samodzielny referent ds. Oświaty Pozaszkolnej
w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Białymstoku. Współorganizatorka i Przewodnicząca Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskich Szkół Średnich. W ramach Uniwersytetu Powszechnego prowadziła wykłady z języka polskiego i historii. Była też publicystką i korespondentką lokalnych gazet.

W Lublinie pnie się po szczeblach kariery. Jest członkiem Komisji Zarządu Głównego Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w Lublinie, Przewodniczącą Sekcji Oświaty Pozaszkolnej przy Komisji Zarządu Głównego Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych w Lublinie. Okręgowym Wizytatorem Szkół Okręgu II w Kuratorium Okręgu Szkolnego w Lublinie, następnie Naczelnikiem Wydziału Szkół Powszechnych tegoż Kuratorium. W 1936 r. tymczasowo na stanowisku naczelnika Wydziału Szkolnictwa przy lubelskim Magistracie.

Inicjatorka i organizatorka pierwszej w  Lublinie biblioteki pedagogicznej – Centralnej Biblioteki Pedagogicznej przy lubelskim Kuratorium Oświaty (1927), którą przez 3 lata nieodpłatnie prowadziła.

Była w ścisłym gronie inicjatorów powstania Powszechnego Uniwersytetu Regionalnego im. Stefana Żeromskiego w Lublinie, a także lubelskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego.

Przewodnicząca Wojewódzkiego Oddziału Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet w Lublinie, a po jego rozłamie w 1935 r. członkini Zarządu Głównego Stowarzyszenia Samopomoc Społeczna Kobiet w Warszawie i sekretarz tego stowarzyszenia.

Od czasów gimnazjalnych głęboko zaangażowana w działania niepodległościowe tajnych stowarzyszeń patriotycznych Związku Młodzieży Polskiej: gimnazjalnego „Przyszłość”  („PET”), a następnie akademickiego „ZET”.

Członkini elitarnego Związku Patriotycznego utworzonego przez najwyższe szczeble starszyzny „ZET-u”, a także członkini Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (członkini Związku Seniorów ZPMD)). Reprezentowała umiarkowane skrzydło tych organizacji, popierające politykę Józefa Piłsudskiego.

Radna Rady Miasta Lublina w latach 1929 – 1939 wybierana z list Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Przewodnicząca Klubu Bezpartyjnego Bloku Pracy Gospodarczej.

Podczas okupacji niemieckiej 1939 – 1945 zaangażowana w działalność Polskiego Państwa Podziemnego w ramach współpracującego z Armią Krajową Związku Syndykalistów Polskich - tajne nauczanie oraz kolportaż prasy podziemnej. Działa także w Bratniej Pomocy Więziennej organizując paczki dla więźniów. Dochodzi do stanowiska setnika, była też członkiem Rady Naczelnej i Rady Programowej ZSP. W trakcie kolportażu prasy ulega wypadkowi i traci rękę. Mimo kalectwa i podeszłego wieku nie wycofuje się z walki. Po wybuchu Powstania Warszawskiego odcięta od macierzystego oddziału, który walczy na Starówce (104 Kompania ZSP), pozostaje w Śródmieściu. Po upadku Starówki, zostaje członkiem Egzekutywy Syndykalistycznego Porozumienia Powstańczego powstałego w Śródmieściu, służąc w stopniu podporucznika w szeregach nowopowstałej Brygady Syndykalistycznej.

Po upadku Powstania Warszawskiego trafia do Pruszkowa, a następnie do Tarnowa, by po zakończeniu II Wojny Światowej powrócić do Warszawy, gdzie rozpoczyna pracę w szkolnictwie. Niestety ciężka choroba szybko kończy jej pełne poświęceń życie. W dniu 11.04.1947 r. Janina Komornicka umiera na raka wątroby. Pochowana na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Najważniejsze odznaczenia: Krzyż Niepodległości, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Krzyż Walecznych (Powstanie Warszawskie).


 

Gabriel Narutowicz

Informacje o Gabrielu Narutowiczu można przeczytać tutaj ->


 

Jacek Kuroń

Informacje o Jacku Kuroniu można przeczytać tutaj ->


 

Jan Nowak-Jeziorański

Informacje o Janie Nowaku-Jeziorańskim można przeczytać tutaj ->


 

Wojciech Kilar

Informacje o Wojciechu Kilarze można przeczytać tutaj ->


 

Julius Fromm

Informacje o Juliusie Frommie można przeczytać tutaj ->


 

Piotr Włostowic

Piotr Włostowic jest fundatorem konińskiego najcenniejszego zabytku – Słupa Konińskiego.
To, że właśnie jemu z całą pewnością zawdzięczamy fundację wyjątkowego podwójnego pomnika, materialnego i literackiego, dowiedzione zostało badaniami historycznymi profesora Janusza Bieniaka. Od 1151 roku słup jest świadkiem wszystkich wydarzeń związanych z dziejami miasta Konina, sprzed jego początków po dzień dzisiejszy.

Piotr Włostowic był jednym z najwybitniejszych możnowładców wczesnośredniowiecznej Polski. Żył w latach ok. 1080 do 1153. Pełnił funkcje wojewody książąt piastowskich. Często podróżował pomiędzy dwoma kasztelaniami: kruszwicką i kaliską. Z jego polecenia pośrodku tej trasy, przy przeprawie przez Wartę, postawiono kamienny słup – Słup Koniński - opatrzony inskrypcją, zawierającą datę roczną 1151, nazwy geograficzne Kalisz i Kruszwica oraz imię fundatora Petrus (Piotr). Napis w języku łacińskim jest utworem poetyckim, zgodnym z kanonami europejskimi, co dobitnie świadczy o kulturze Piotra Włostowica i jego dworu. Wśród licznych zasług Piotra Włostowica są cenne fundacje służących społeczeństwu kościołów i klasztorów. Jemu tradycyjnie przypisuje się wzniesienie najstarszych w okolicy kościołów: w Kazimierzu Biskupim i w Starym Mieście.

Słup Koniński uważany jest za najstarszy znak drogowy w naszej części Europy.

Słup Koniński sprawił, że Konin włączony został do turystycznego Szlaku Piastowskiego.

Rondo Piotra Włostowica znajdzie się na trasie z Kruszwicy do Kalisza.